Мой любы Нёман, дзе сягоння тыя воды,
Куды мы праз квяцістыя скакалі гоні,
Каб з прыгаршчаў напіцца нам, умыць далоні
Альбо ў спякоту выкупацца з асалодай?
А дзе Лаура, што на цень глядзела горды,
Духмянай лотаццю ўпрыгожваючы скроні?
Дзе твар яе ў сярэбраным адбіўся лоне,
Там у юнацтве слёзы я раняў заўсёды.
Дзе, любы Нёман, узбярэжжа тыя росы,
Якія неслі шчасце і надзей так многа
У час, калі была бясхмарнай дзён дарога,
І ў час, калі віхура заплятала косы?
Хай ёсць Лаура, а з маіх сяброў - нікога...
Усё прайшло, чаму ж асталіся мне слёзы?
Каментары
Надрукавана: Гродненская правда, 31.10.1965.