Рака маленства, дзе ты, Нёман мой,
Чые струмені браў калісьці я ў далоні?
Тут юнаком праз даль - што мне віры і тоні! -
Я ўслед за марай плыў тваёю сінізной.
Лаура часта тут, над гладдзю люстраной,
Любіла косы заплятаць, уквечваць скроні.
Яе адбітак любы сцішана ў сутонні
Я колькі раз муціў гарачаю слязой.
Мая рака, мой родны Нёман! Дзе твая
З дзіцячых год так сэрцу любая бруя?
Дзе шчасця слодыч, дзе вы, дзе, надзеі, крозы?
Дзе маладосці бурнай выклік нецвярозы?
Дзе ты, мая Лаура, дзе сяброў сям'я?..
Усё прайшло... Чаму ж мае не пройдуць слёзы?!
Каментары
Надрукавана: Беларусь, 1985, № 12, С. 11.