О Нёман, родная рака! Дзе тыя воды,
Што чэрпаў я ў дзіцячыя далоні,
А потым у зацішша плыў па іх улонні
Шукаць для сэрца ўзбуранага ахалоды?
Там часта Лаўра, улюбеніца прыроды,
Любіла плесці косы, квецем строіць скроні,
Яе там вобраз, намалёваны ў затоне,
Слязой няраз муціў я ў маладыя годы.
О Нёман, родная рака! Дзе тыя плыні,
А з імі тое шчасце, гэтулькі надзеяў?
Дзе радасці з дзіцячых мілых спраў, падзеяў?
Гады мае бурлівыя - ў якой краіне?
Дзе зараз Лаўра? Дзе сябры? А сам вось дзе я!
Мінула ўсё!.. Чаму ж сляза ў вачах не гіне?
Каментары
Надрукавана: Спадчына, 1992, № 2, С. 24.