Рака мая Нёман, дзе плешчуць струмені вады,
Якую я чэрпаў далонямі ў час свой дзяцінны
І плыў па якой чым далей - у глухія мясціны,
Як сэрца ратунку шукала сабе ад нуды.
Лаура на цень прыгажосці сваёй і тады
Глядзела, заплёўшы фіялку ў касу, штохвіліны,
І вобраз, адбіты ў струменях, чароўны, адзіны,
Слязьмі я не раз каламуціў, вар'ят малады.
Дзе, Нёман, рака мая родная, тыя струмені,
А з імі і шчасце, надзея і вера ў свой лёс,
І любае сэрцу юнацкіх гадоў утрапенне,
Якое, як лепшы ўспамін, праз гады я пранёс?
Дзе зараз Лаура сама, і сябры, і памкненні?
Усё ўжо мінула, усё, акрамя... маіх слёз.