Нёмне, рака айчыны! Дзе ёсць тыя воды,
Што іх яшчэ ў маленстве чэрпаў у далоні?
Што імі потым плаваў у дзікія тоні
Неспакойнаму сэрцу шукаць прахалоды?
Тут Лаўра ў захапленні з уласнае уроды
Любіла збіраць краскі і аквечваць скроні;
Той вобраз, люстраваны ў срэбнахвальнай лоні,
Слязьмі ці раз муціў я - натхнёны заўсёды.
Нёмне, мой родны краю! Дзе ж бедаў пагрозы,
А з імі поўна шчасця, нядолі так многа?
Дзе ўсмешкі ўяў дзіцячых - ранку залатога?
Бурлівы ўзлёт юнацкі і мройныя крозы?
Лаўра - уцеха й радасць? Сябры дзе? Нікога...
Мінула ўсё... Чаму йшчэ са мной мае слёзы?
Каментары
Надрукавана: Конадні, 1955, № 4, С. 52.