Ёсць у песнях тваіх, як стыхія,
ад пагібельных вестак агні...
Ёсць праклён запаветных святыняў
і знявага людской дабрыні.
Сіла ёсць у напевах і словах,
што сцвярджаю і я - сам не свой,
быццам ты спакушала анёлаў,
асляпляючы боскай красой.
І калі ты над верай смяешся,
над табою нядрэмна гарыць
той халодны і шэры, бы месяц,
цьмяны круг, вечны круг - угары!
Зло, спагада, таемная слава -
што, скажы, заручона з табой?
Для адных ты - і цуд, і забава,
для мяне ты - пакута і боль.
Хто мне раптам усё перайначыў,
бо чаму я, пазбаўлены сіл,
не загінуў, як лік твой убачыў,
а тваіх суцяшэнняў прасіў?
Я не быў ні каханым, ні другам.
Дык за што падарыла мне ты
зорны купал над кветкавым лугам -
цень пякельнай тваёй пекнаты?
Халадней за паўночныя ранкі,
гарачэй за хмяльное аі,
карацей за абдымкі цыганкі
твае страшныя ласкі былі.
І была над святыняй пацеха -
як знявага і брудная плынь,
і для сэрца няўцямная ўцеха -
гэта горкая страсць, як палын!