Абранніца чароўнай даўніны,
Друг выдумак, гуллівых і маркотных,
Цябе я знаў у дні маёй вясны,
У дні пацех і сноў першапяшчотных.
Чакаў цябе; ты ў цішы да мяне
З’яўлялася вясёлаю бабулькай
І нада мной сядзела ў шушуне,
У акулярах, з гулкаю бразгулькай
Люляючы калыску, юны слых
Напевам паланіла, забаўляла,
Пакінула ў пялюшках дзён маіх
Жалейку, што сама зачаравала.
Мінула малалетва, быццам сон.
Ты подлетка любіла ўсей пяшчотай,
Між важных муз цябе і помніў ён,
І ты яго наведала употай;
Але ці той быў вобраз твой і ўбор?
Як хутка ты змянілася і міла!
Якім агнём усмешка апаліла!
Якім агнём абдаў мяне дакор!
Клубіліся нясхібнай хваляй шаты,
Былі з паветра постаць і сама ты;
Ўся ў локанах, спавітая вянком,
Духмяна пахла галава, як далі,
І грудзі белыя пад жамчугом
Ірдзеліся і ціха ажывалі...
1822