Ад нейкай морачнай скалы,
Разбіты шумныя валы,
І нада мной крычаць арлы,
Галосіць бор,
Блішчаць сярод туманнай мглы
Вяршыні гор.
Адтуль сарваўся раз абвал
І з цяжкім грукатам упаў,
І ўсю прастору паміж скал
Загарадзіў,
І Терэка магутны вал
Перапыніў.
Ў знямозе раптам усцішэў
О Терэк, ты аж скамянеў;
Ды задніх хваляў ўпарты гнеў
Прабіў снягі...
І затапіў шалёны гнеў
Ўсе берагі.
І доўга скінуты абвал
Неталай грудаю ляжаў
І Терэк злы пад ім імчаў,
Вадзяны пыл,
І промень сонца абмываў
Ледзяны схіл.
І шлях па ім шырокі йшоў;
І конь скакаў, цягаўся вол,
І тут свайго вярблюда вёў
Стэпоў ліхвяр,
Дзе толькі мчыцца бог вятроў,
Нябёс жыхар.