Ў пустыні, у сонечным агні
На грунце бедным, амярцвелым,
Анчар, як грозны вартаўнік,
Стаіць адзін на свеце цэлым.
Прырода высахшых стэпоў
Яго радзіла ў дзень пакуты
І ад карэння да лістоў
Ўліла смяротную атруту.
Як толькі сонца стане грэць, -
Атрута капае, расіцца,
Пад вечар стыне на кары
Густой, празрыстаю жывіцай.
На ім і птушка не спачне,
Звер следу блізка не пакіне:
Часамі вецер ахіне, -
Смяротны веець над пустыняй.
Ці хмара з дальных берагоў
Над дрэвам, блудзячы, заплача,
Атрутны дождж з яго лістоў
Сплывае у пясок гарачы.
Ды чалавека чалавек
Паслаў загадам да анчару
Пайшоў нявольнік і ледзь свет
Прынёс з сабой атруты чару.
Прынёс смяротную смалу,
Ад сонца звяўшы ліст зялёны,
А пот на вопраткі палу
Крынічыў з твару, плыў сцюдзёны.
Прынёс змарыўшыся і лёг
У ценю на сухія лыкі,
Памёр скруціўшыся ля ног
Непераможнага ўладыкі.
А цар атрутай спаласкаў
Стальныя стрэлы-навальніцы
І гібель з імі разаслаў
Ўдаль за суседнія граніцы.
1828
Каментары
Рэдакцыя 1937 года.
Анчар - дрэва яду (заўвага А.С.Пушкіна).
Пераклад друкаваўся:
Бел. летапіс. 1937, № 4.
Пушкін А. Выбр. тв. Мн., 1949.
Полымя. 1949, № 6.
Танк М. Зб. тв.: У 6 т. Т. 5. Мн., 1980.
На зорных шляхах: Пераклады М. Танка. Мн., 1991.
Пушкін А. С. Выбр. тв.: У 2 т. Т. 1. Мн., 1993.