Апошняя хмара навалы разбітай!
Адна ты імчышся па ясных блакітах,
Адна наганяеш ты змрочны свой цень,
Адна засмучаеш ты радасны дзень.
Ты неба нядаўна наўкруг аблягала,
І грозна маланка цябе абвівала;
І ты рассыпала таемны свой гром
І прагнае поле паіла дажджом.
Даволі, схавайся! Пара мінавала,
Зямля пасвяжэла, і знікла навала,
І вецер, страсаючы кропелькі рос,
Цябе праганяе з спакойных нябёс.