Гляджу, як шалёны, на чорны я шаль —
Халоднае сэрца сціскае мне жаль.
Я быў легкаверны, я быў малады,
І моцна грачанку кахаў я тады.
Калі яна лашчыла ўпотай мяне,
Не думаў, што дзень гэты хутка міне.
Аднойчы я склікаў вясёлых гасцей,
Як раптам пастукаў нікчэмны яўрэй.
«З табою сябры (ён шапнуў мне) ў журбе,
І здрадзіла толькі грачанка табе».
І, золата даўшы, я выгнаў яго,
І тут жа раба я паклікаў свайго.
Мы выйшлі. Калі я імчаў на кані,
Дык жалю ў душы не знайшоў ані-ні.
Ледзь толькі я ўбачыў грачанкі парог,
Сцямнела ўваччу, я крануцца не мог.
У дальні пакой уваходжу адзін...
Там дзеву галубіў чужак-армянін.
Я свету не ўбачыў, булат загрымеў...
І ён пацалунка спыніць не наспеў.
І я безгаловае цела таптаў
І, бледны, крадком на яе паглядаў.
Я помню і кроў, і клінка вастрыё...
Загінула дзева, каханне маё!
Я зняў з галавы яе мёртвай той шаль
І выцер ім моўчкі крывавую сталь.
Іх целы мой раб, як сцямнела зусім,
У хвалі дунайскія кінуў між тым.
Чароўных я больш не цалую вачэй,
З тых дзён я вясёлых не знаю начэй.
Гляджу, як шалёны, на чорны я шаль,
Халоднае сэрца сціскае мне жаль.
1820