Колькі мне гуляць па свеце
То на брычцы закладной,
То ў кібітцы, то ў карэце,
Конна, бегма, пехатой?
І не ў спадчыннай бярлозе,
Сярод могілак бацькоў,
Па вялікай, бач, дарозе
Бог забраць мяне гатоў!
На гары пад колам збітым,
У жарстве, пад капытом,
Ці на дне, вадой размытым,
Пад раскіданым мастом.
Ці чума мяне падчэпіць,
Ці ў мароз свой скон знайду,
Ці калека ў лоб улепіць
Мне шлагбаум на хаду.
Можа ў лапы ліхадзею
Траплю недзе ў гушчары.
Ці з нуды навек здранцвею
Ў каранціне, на двары.
Колькі мне ў тузе галоднай
Пост нявольны адбываць,
І цяляцінай халоднай
Труфлі Яра ўспамінаць?
Ці ж не лепей быць на месцы,
Па Мясніцкай раз’язджаць.
І аб вёсцы, аб нявесце,
Часам, марыць, разважаць!
Ці ж не лепей чарка рому,
Ноччу сон, а зранку чай;
Ці не лепш, браточкі, дома!...
Ну, паехаў, паганяй!..