Калі усё было мне новым,
Калі ўсім захапляўся я —
Дзяўчат пагляды, шум дубровы
І ўночы спевы салаўя, —
Калі пачуцці волі, брацтва,
Каханне, слава, гурт сяброў
І ўсе натхнёныя мастацтвы
Так моцна хвалявалі кроў, —
Тады надзей і ўцех імгненні
Раптоўна засцячы журбой,
Якійсьці дужа злосны геній
Хадзіць таемна ў дом стаў мой.
БЫЛІ журботныя сустрэчы:
Яго усмешка і пагляд,
Зласлівасць слоў яго штовечар
Лілі ў душу халодны яд.
Паклёпам, быццам бы ахвяру,
Ён лёс нястомна спакушаў,
Цудоўнае лічыў ён марай,
Натхненнем горда пагарджаў.
Не верыў ён каханню, волі,
З насмешкай на жыццё глядзеў —
Ва ўсёй прыродзе сам ніколі
Нічога славіць не хацеў.