Для родных берагоў айчыны
Ты пакідала край чужы;
У векапомную хвіліну
Я доўга плакаў і тужыў.
Дарма гаіў надзеяй раны,
Цябе хацеў я затрымаць;
І час апошняга расстання
Маліў я не перарываць.
Але ад пацалункаў горкіх,
З зямлі выгнання і чужой,
На нівы родныя, узгоркі
Мяне ты клікала з сабой.
«У дзень спаткання, дзе магуча
Казала - хваль шуміць напеў,
Мы пацалункі свае злучым
Ў зялёнахмарнай цені дрэў».
Ды там, дзе небасхілу далі
Гараць у сонцы залатым,
Дзе сіняй песняй шэпчуць хвалі,
Апошнім сном заснула ты.
Краса і дні цярпенняў ранніх
Ў зямлі схаваліся сырой -
І пацалунак знік спаткання...
Ды жду яго: ён за табой!
1830
Каментары
Рэдакцыя 1937 года.
Пераклад друкаваўся:
Бел. летапіс. 1937, № 4; пад назвай «Для родных берагоў».
Танк М. Зб. тв.: У 6 т. Т. 5. Мн., 1980.
На зорных шляхах: Пераклады М.Танка. Мн., 1991.