Exegi monumentum.
Я памятнік сабе стварыў нерукатворны,
Лягла народным шляхам да яго зара,
Ён перавысіў галавою непакорнай
І мармураў, і бронзы грань.
Не! Увесь я не памру! Мой дух у песнях смелы
Перажыве магіл кароткі ціхі век,
І слаўным буду я, пакуль на свеце цэлым
Адзін хоць будзе чалавек.
Слух аба мне пойдзе па ўсёй маёй краіне,
І кожны зразумее вольны мой язык:
І горды ўнук славян, і дзесь на сопках сініх
Тунгуз, і брат стэпоў калмык.
Таму я доўга буду ведамы народу,
Што лірай лепшыя надзеі прабуджаў,
Што ў мой пануры век я апеяў свабоду
І міласць ў сэрца заклікаў.
Натхненню вольнаму будзь паслухмянай, муза!
Ня бойся крыўды, не жадай вянка,
Не пераймайся славаю і ў спрэчках дужа
Лепш не мазоль ты языка.
1836
Каментары
Рэдакцыя 1937 года.
Эпіграф быў узяты з Гарацыя (кн. III, ода XXX).
Пераклад друкаваўся:
Бел. летапіс. 1937, № 4; пад назвай «Памятнік».
Танк М. Зб. тв.: У 6 т. Т. 5. Мн., 1980.