Exegi monumentum.
Я помнік збудаваў сабе нерукатворны,
Не зарасце людская да яго трапа,
Вышэй чалом сваім ён ўзняўся непакорным
Александрыйскага слупа.
Не, я ўвесь не памру - у ліры застанецца,
Прах перажыўшы мой, душы пявучы дар -
І слаўны буду я, пакуль на цэлым свеце
Жыць будзе хоць адзін пясняр.
Вядомы буду я на ўсёй Русі вялікай,
І імя маё кожны назаве язык,
І горды ўнук славян, і фін, і сёння дзікі
Тунгуз, і стэпаў друг калмык.
За гэта доўга буду любы я народу,
Што лірай лепшыя надзеі абуджаў,
Што ў мой суровы век праславіў я свабоду
І міласць да няшчасных зваў.
Загаду божаму, о муза, будзь слухмянай,
Не бойся крыўды, лаўраў не жадай,
Не пераймайся славай і хлуснёй паганай
І ў спрэчцы дурня не чапай.
1836
Каментары
Эпіграф быў узяты з Гарацыя (кн. III, ода XXX).
Пераклад друкаваўся:
Бел. летапіс. 1937, № 4; пад назвай «Памятнік».
Танк М. Зб. тв.: У 6 т. Т. 5. Мн., 1980.