...Я зноў наведаў
Зацішны той закутак, дзе правёў
Выгнаннікам нямала часу.
З тых дзён мінула дзесяць год -
і многа
Перамянілася ў жыцці маім,
І сам, пакорны ўсеагульнаму закону,
Перамяніўся я - ды тут ізноў
Мінулае мяне усюды сустракае.
Здаецца, ўчора я яшчэ блукаў
Па гэтых пералесках.
Вось апальны домік,
Дзе жыў я з беднай няняю маёй.
Старой ужо няма - і за сцяною
Не чую я хады яе павольнай,
Ні клапатлівага яе дагляду.
Вось той лясісты ўзгорак, на якім
Сядзеў я часта нерухома і глядзеў
На возера, успамінаючы з тугою
Другія берагі, другія хвалі...
Між залацістых ніў, лугоў зялёных
Яно сінее, сцелецца шырока,
Цераз яго нязведаныя воды
Плыве рыбак і цягне за сабой
Старэнькі невад. Тут па берагах
Рассыпаліся вёскі - там за імі
Вятрак скрывіўся, ледзьве крыллі
Варочае пры ветры.
На граніцы
Уладанняў дзедаўскіх, на месцы тым,
Дзе ўгору падымаецца дарога,
Размытая дажджамі, тры сасны
Стаяць - адна з іх воддаль, дзве другія
Ствалы ўздымаюць побач - тут, калі паўз іх
Я праязджаў пры месячным святле,
Знаёмым шумам шорах іх вяршынь
Мяне вітаў самотна. Той дарогай
Цяпер паехаў я, і прад сабою
Убачыў іх зноў. Яны ўсё тыя ж,
І той жа іх, знаёмы вуху, шорах -
Ды каля іх карэнняў застарэлых
(Дзе некалі было ўсё пуста, гола)
Гай малады цяпер ужо разросся,
Зялёная сям'я; і туляцца кусты
Ў іх засені, як дзеці. А удалі
Стаіць адзін пануры іх таварыш,
Як халасцяк стары, а навакол
Ўсё пуста па-ранейшаму.
Дзень добры, племя
Маладое, незнаёмае! не я
Убачу твой магутны позні ўзрост,
Калі перарасцеш маіх знаёмых
І іх старую галаву заслоніш
Ад воч вандроўніка. Але хай мой унук
Пачуе шум ваш прывітальны тут, калі,
Вяртаючыся ад сяброў з бяседы,
Прыемных і вясёлых поўны дум,
Ён пройдзе міма вас у змроку ночы
І ўспомніць пра мяне.
1835
Каментары
Пераклад друкаваўся:
Пушкін А. Выбр. тв. Мн., 1949.
Беларусь. 1949, № 6.
Танк М. Зб. тв.: У 6 т. Т. 5. Мн., 1980.