Яна мяне з маленства палюбіла
І сяміствольную жалейку мне ўручыла,
З усмешкай слухала ў шчаслівыя хвіліны,
Калі адтуліны пустое чараціны
Ад кволых дотыкаў мае рукі запелі,
І гімны боскія натхнёна зазвінелі,
І песні мірныя фрыгійскіх пастухоў.
Да змроку з раніцы пад шатамі дубоў
Старанна слухаў я дзівосныя урокі
Таемнай дзевы яснавокай,
Змахнуўшы пасмы валасоў з чала,
Сама з маёй рукі жалейку узяла,
Запеў чарот ад боскага дыхання,
І сэрца захапіў прыліў зачаравання.