Пад сінім небам роднае сваёй зямлі
Яна знясілела, завяла...
І ў вышыні, дзе воблакі плылі,
Як лёгкі цень ужо лятала;
Але няўлоўная была між нас мяжа.
Дарэмна я да памяці звяртаўся:
Мой голас водгуку не абуджаў,
Ніхто ў надхмарных высях не азваўся.
Дык вось каго любіў я ўсёй сваёй душой,
Як ланцугамі да яе прыкуты,
З такой пяшчотнай, невыказнаю тугой,
З такім шаленствам і пакутай!
Дзе боль і дзе любоў? Усё ў душы здавён,
Як недасяжныя, пакутлівыя цені,
Для памяці маёй тых незваротных дзён
Ні слёз, ні роспачы — адны імгненні.
1826