Exegi monumentum*
Я помнік збудаваў сабе нерукатворны,
Народны шлях к яму не зарасце ў вяках.
Вышэй паўстаў ён з думай непакорнай
Александрыйскага сталпа.
Не, ўвесь я не памру, і ліры звон заветны
Мой прах перажыве над прахам чорных пліт,
І слаўны буду я, пакуль ва ўсёй сусветнай
Жыць будзе хоць адзін пііт.
Слых пройдзе аба мне па ўсёй Русі вялікай
І назавуць мяне на кожнай з існых моў
І горды ўнук славян, і фін, і зараз дзікі
Тунгус, і вечны друг стэпоў.
І доўга буду тым жаданы я народу,
Што думы добрыя я лірай абуджаў,
Што ў жорсткі век зямлі ўславіў я Свабоду,
Да паўшых літасць заклікаў.
Загаду боскаму, о муза, будзь слухмянай,
Не бойся крыўды ты, вянкоў не патрабуй,
Намову і хвалу прыймай ты занядбайна
Упэўніць дурня не спрабуй.
* Я збудаваў помнік