Душой знямогшыся зусім,
У змрок пустэльні я прыбіўся,
І шасцікрылы серафім
На раздарожжы мне з’явіўся,
І кстамі лёгкімі, як сон,
Маіх вачэй даткнуўся ён:
І вешчым зрэнкам даў раскрыцца,
Як у апуджанай арліцы.
Маіх вушэй даткнуўся ён,
І іх напоўніў шум і звон
І ўчуў я неба узрушэнне,
І ўвышыні анёлаў лёт,
І гад марскіх падводны ход,
І ніцае лазы гібенне.
І ён да губ маіх прынік,
І выдраў грэшны мой язык,
І хітры, і з лянотай млявай,
І джала мудрае змяі
У вусны ў сцішанай бруі
Уклаў дзясніцаю крывавай.
І грудзі мне рассек мячом,
І выцяг сэрца трапяткое,
І вугаль, што палаў агнём,
У грудзі ўклаў, як сэрца тое.
Як труп пустэльны, я ляжаў,
І голас божы загадаў:
«Паўстань, прарок, з празрэннем новым
Паўсюль на моры, на зямлі
Маёю воляй, дзейсным словам
Людскія душы папялі».
1826