Радзее хмар густых лятучая града.
О зорка вечара, мне не цябе шкада!
Прамень твой асвяціў маўклівыя раўніны,
І велічны заліў, і ўзгоркаў верхавіны.
Люблю тваё святло ў блакітнай вышыні.
Хто ж думкі разбудзіў, што спалі дзень пры дні?
Я помню твой усход, знаёмае свяціла,
Над мірнаю зямлёй, дзе ўсё так сэрцу міла,
Дзе з долу ўзнесліся таполі стройна ўвысь,
Дзе дрэмле светлы мірт і цёмны кіпарыс
І дзе паўдзённыя шумяць бясконца хвалі.
Я там блукаў, як думкі ў сэрцы выспявалі.
Над морам у гарах мінаў лянотны дзень,
І, як сыходзіў на хаціны ночы цень,
Дзяўчына юная ў імгле цябе шукала
І імем дарагім сяброўкам называла.
1820