Шчаслівы я, калі магу пакінуць
Абрыдлы шум сталіцы і двара,
Каб уцячы ў пустэльныя дубровы,
На берагі маўклівых гэтых вод.
Ці хутка ўжо яна з рачнога дна
Падымецца, як рыбка залатая?
Якую слодыч лье яе ўзнікненне
З хваль ціхіх у начы маладзічковай!
У зблытанасці валасоў зялёных
Яна сядзіць на беразе крутым.
Ля гонкіх ног, як пена белых, хвалі,
Зліваючыся, лашчацца журботна.
Яе то цьмеюць, то світаюць вочы,
Як зоркі зіхатлівыя на небе;
Дыханне ў вуснах не жыве, але
Пратне ўсяго вільготных сініх губ
Цалунак ахалодны без дыхання,
Маркотны і салодкі — ў летні сквар
Халодны мёд не так салодзіць смагу.
Калі яна разгубленымі кстамі
Кранае валасы мае, тады
Імгненны холад жахам прабягае
Мне галаву і сэрца гулка б’ецца,
Пакутна захлынуўшыся мілосцю.
І ў гэты міг я рад жыццё пакінуць,
Хачу стагнаць і піць яе цалункі,
А слодыч слоў... Якія гукі могуць
З ёй параўняцца — шчэбет немаўляці,
Цурчанне вод, ці майскі шум нябёс,
Ці гулкія Баяна Слаўя гуслі.
1826