Вітаю я цябе, пустэльны мой куток,
Прытулак ціхі працы і натхнення,
Дзе льецца дзён маіх нябачаны паток
На ўлонні шчасця й суцяшэння.
Я твой — я прамяняў Цырцэй заганны двор,
Раскошныя забавы, балі, захапленні
На мірны шум дуброў, на ніў тваіх прастор,
На вольнасць ціхую — сяброўку задумення.
Люблю красу тваіх садоў
З іх квеценню і з іх пладамі,
Твой луг, застаўлены духмянымі стагамі,
Дзе ручаі гамоняць звонка між кустоў.
Перада мною скрозь прывабныя малюнкі:
Тут бачу двух азёр блакітныя карункі,
Дзе часам праплываюць рыбакоў чаўны,
За імі ўзгоркі, ніў дыван стракаты,
Уводдалі рассыпаныя хаты,
На нізкіх берагах зялёных табуны,
Дымок над восеццю і млын крылаты;
Сляды руплівай працы скрозь відны...
Я тут, пазбыўшыся ад мітусні людской,
Вучуся ісціну спазнаць у разважанні,
Законы блаславіць свабоднаю душой,
Натоўпу цёмнага не слухаць нараканні,
А просьбе шчырай спачуваць
І зайздрасці не адчуваць
За дурня ці злачынца ў славе незаконнай.
Аракулы вякоў, я клічу вас сюды!
У адзіноце блаславёнай
Наймілы голас ваш заўжды.
Ён гоніць хмуры сон ляноты,
Вядзе сюды натхнення дні,
І вашы творчыя узлёты
Ў душэўнай спеюць глыбіні.
Ды думка страшная душу тут засмучае:
Там, дзе квітнеюць нівы і сады,
З тугою сябар чалавецтва заўважае
Усюды невуцтва ганебнага сляды.
Глухое да пакут і галашэння, —
Злы лёс абраў яго для гібелі людской, —
Тут панства дзікае, без права, без сумлення,
Прысвоіла сабе гвалтоўнаю лазой
І час, і працу сейбіта, і скарб ягоны.
Пад посвіст бізуноў, з пахілай галавой,
Тут рабства беднае пляцецца баразной
І шле няўмольнаму валадару праклёны.
Тут цяжкае ярмо да смерці ўсе нясуць,
Не смеючы ў душы ніякай мець надзеі,
Дзяўчаты маладыя тут цвітуць
Для здзекаў і распусты ліхадзея;
Апора мілая на старасці бацькоў,
Сыны іх юныя, працаўнікі палёў,
З хаціны роднае ідуць сабой памножыць
Дваровыя натоўпы змучаных рабоў.
О, калі б сэрцы голас мой умеў трывожыць!
Нашто ў грудзях маіх гарыць бясплодны жар
І доляй мне не дадзены віційства грозны дар?
Ці ўбачу, о сябры! я вольнымі народы
І рабства, што загіне з міласці цара,
І над радзімаю асвечанай свабоды
Ці ўзыдзе ўрэшце цудадзейная зара?
1819