Скрозь бруістыя туманы
Маладзік ледзь-ледзь відзён,
На маркотныя паляны
Лье святло маркотна ён.
Па дарозе сумнай, саннай
Тройка шпаркая бяжыць.
Балабончык аднастайны
Надакучліва звініць.
Штосьці роднае да болю
Чую ў песнях вазака:
То зухлівае раздолле,
То маркоту мужыка...
Ні агню, ні чорнай хаты...
Снег і снег насустрач мне,
Толькі зрэдку паласаты
Слуп дарожны прамільгне.
Сумна, сцішна... Заўтра, Ніна,
Я вярнуся да цябе
І забуду ля каміна
Аб сягонняшняй журбе.
Будзе мерным мірным звонам
Адбіваць гадзіннік час.
Прэч дакучных мы прагонім,
Не разлучыць поўнач нас.
Сумны, Ніна, шлях мой санны,
Змоўк вазак мой і панік.
Балабончык аднастайны
І ў тумане маладзік.
1826