От і ўсё.
За светлы край азёрны,
За вясну ў палёх,
Неба сіняе у кроплях зорных
Я навек тут лёг.
Нада мной шуміць ракіта кволая,
Пада мной трава,
Сыплецца на сэрца невясёлая
Злой тугі жарства.
Бачу неба сіняе і блізкае
У астатні раз.
Меншыцца яно, маланкай бліскае,
Пачарнела ўраз.
Дзесьці плача кнігаўка...
Ці маці...
Мама, бліжай сядзь.
Хочу глянуць, хоць крыху абняці -
Галавы не ўзняць.
Што ж ты не прытулішся, матуля?
На мяне хоць глянь:
Гіне сын героем твой ад кулі,
Каб квітнела рань.
Што з табою? Плачаш? З воч блакіту
Цэлы лівень слёз...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Я расплюшчыў вочы. Спіць ракіта,
Дождж шуміць між лоз.
Плача кнігаўка ўгары, як маці
Па дачцэ ў труне.
Птушанька мая ты, кінь рыдаці,
Не шкадуй мяне.
Я б закрыў навек спакойна вочы,
Каб мой любы край
Больш не ведаў злой пакутнай ночы,
Красаваў, як май,
Каб хадзіў навокал спеў мінорны,
Што я ў бітве лёг
За прыгожы родны край азёрны,
За вясну ў палёх.
1942