Трымалі чужынцы яе у палоне:
— Ты наша навекі, прызнайся нам, Проня!
— Я вольная рэчка на вольнай зямлі,
I чыстымі хвалі заўсёды былі...
Прыгналі чужынцы і танкі, і коней,
Ваду ўсё муцілі ды кпілі над Проняй:
— Цяпер ты павінна згадзіцца сама,
Што чыстае плыні няма ўжо, няма!
— Няпраўда, ёсць многа крыніц пада мною
З празрыстай, чысцюткай, як слёзы, вадою.
Кідалі чужынцы на плёсы і тоні
I бомбы, і толу грымучага тоны;
Фантаны ўзляталі з пяском і жалезам
Над полем счарнелым, над лугам і лесам.
...Ішлі мы паходам на захад тады,
I Проня дала нам напіцца вады.
Была яна светлай да самага дна,
I сонца, і неба адбіла яна.