Гэты дзень пракляў глухі завулак -
для завулка страшны час прабіў.
Як манашкі, заламалі рукі
хаткі - патрухнелыя грыбы.
Муляры - народ такі вясёлы:
малаток ды песня - іх сябры.
Загудзелі людзі, нібы пчолы, -
то завулка прадсмяротны крык.
Паляцелі з ног старыя хаткі;
разнясліся з крыўдай груганы:
- Вось яны, праклятыя парадкі!..
- Вось яны, цяперашнія дні!..
Навязлі каменняў, белай вапны;
цэлы дзень працуюць муляры.
На муры скідаюць вокам сквапным
патрухнелых хат гаспадары...
- Нам бы, мабыць, гэтакіх палацаў
не пабачыць як сваіх вушэй!..
Муляры рытмуюць песню з працай,
і муры растуць штодня вышэй.
І ўзрасла надзіва камяніца.
Цешыць сэрца свежасць белых сцен.
Нават і суседняя званіца
перад ёю затанула ў цень.
Палілася сіла з жыл мядзяных,
пацякла з паверха на паверх.
І ліхтар кульгавы жоўтай плямай
перад новым светам ціха змерк.
Замільгалі ціхія газніцы
з шэрых хатак, нізкіх і сляпых.
Што яны прад стройнай камяніцай?
Як прад імі - прыдарожны пыл!..
Прыйдзе час, і з прыдарожным пылам
попелам рассыплюцца яны,
бо буяней кроў ў мядзяных жылах,
бо цвярдзейшы крок у камяніц!
І, як цені, у глухім завулку
дажываюць свой нядоўгі век,
покуль муляр з малаточкам гулкім
ім ў труну заб'е апошні цвік.
1928