Паставілі дзеці сіло. Верабья
Хацелі злавіць на пацеху.
Злавілі сінічку, крычаць: вой-я-я!
Я радасьці колькі, а сьмеху!
Імчацца да маткі:—„Сінічка, глядзі!"
— „А дзе-ж вы узялі?" — „Злавілі,
Дастань ты ей клетку, хутчэй пасадзі"
— „Нідобра вы, дзеткі, зрабілі!"
—„Мы будзем яе і паіць і карміць,
Сьпевала-б нам птушка прыгожа".
— „Ах, дзеткі! у няволі яна замаучыць,
Сьпеваць у няволі ні можэ...
Успомніце толькі, як нудна сядзець,
Як с хаты мароз ні пушчае.
То-ж дзень, вам здаецца, як тыдзень ідзець,
Хоць я і усяк разважаю.
Я птушку вы хочаце с хаткі яе
Узяць, пасадзіць у чужую.
Ні мучце, пусьціце, рыбулькі мае,
На волю яе залатую."
І матчыны словы у сэрцах дзяцей
Ласкавыя струны кранулі,
І добрыя дзеці—прыклад для людзей! —
Сініцы свабоду вярнулі.