Дзіця! Ты бачыла траву,
Калі яна бліснець вясной
І чуць пакажа галаву
Над гладдзю поля ледзвяной.
Тагды ж здавалася ж табе,
Што, покуль жыў яшчэ мароз,
Ён гэту траўку заграбе,
Не дасць дажыць да цёплых рос.
Тагды ты думала: пары
Траве расці яшчэ няма,
Не грэець соўнейка згары,
І не спраглася йшчэ зіма;
І не убачыць траўцы дзён
Вясёлых, летніх дзён жыцця,
Якое б’ець з усіх старон.
Ты гэтак думала, дзіця?