Часам ноч бывае — воч не закрываю,
Не прыходзіць сон;
Бачу край далёкі — сумны, адзінокі
Мне здаецца ён.
Бачу горы-скалы, ад людзей завалы,
Што душу гнялі;
Бачу тыя воды, па якіх праз годы
Мае сны плылі.
Чуецца тайга мне, як на дзікім камню
Ад вякоў гудзе.
Песні больш тужлівай, скаргі больш праўдзівай
Я не чуў нідзе.
Дзён там шмат пражыта, цьма надзей разбіта
У бясконцы зім.
Сколькі летуценняў, думак і натхненняў
Пахавана ў ім!
Помню край далёкі... Сумны, адзінокі...
Не магу забыць!
Дораг сумны гэны край, дзе горы-сцены,
Край, дзе шчасце — сніць.