Высока-высока
На дрэва галінцы
Дрыжэў адзінока
Лісток на вярбінцы,—
Маленькі, зжаўцелы,
Ледзь-ледзь ён трымаўся,
Баязна, нясмела
Усцяж калыхаўся...
І неяк нат крыва
З галінкі вісеў,
І ветру парываў
Лісток не хацеў...
Глыбока-глыбока,
Бо ў душы аж недзе,
Дзе людскае вока
Ужо не загледзе,
Апошня надзея
Жыла ў чалавеку
На лепшыя дзеі
У гэнашнім веку...
Слабенька-слабенька
Трымалася сэрца,—
Ён сам нат ціхенька
Адкрыць свае дзверцы
Прад злосцяю свету
Баяўся, не смеў,
Надзею каб гэту,
Каб віхар не змеў...
Ды восені познай
Насталі дзянёчкі,
І сумнасцяй грознай
Навіслі і ночкі;
Ды ў цемры вялікай
Пачаліся гулі —
Асенняй музыкай
То ветры падулі.
Апошню надзею
ў душы чалавека
Зглуміла завея
Бед, гора і здзекаў...
І частка душы
Лягла у балоце
І гіне ў цішы
Пры жыцця паходзе...