Вершы, умешчаныя у зборніку «Матчын дар», напісаны аутарам у няволі,— у пэрыодзе 1907 — 1914 г.г.У пачатку ліпня 1914 году зборнік быу перасланы с Сыбіры для друку у Вільню, дзе яго выданнем хацело заняцца «Беларускае Выдавецкае Таварыство». Але паустаушая тагды вайна адсунула выйсьце кнігі на цэлых 4 годы.
Выдавецкая Комісія
Гэту першую кніжку думак і песьняу сваіх матцэ сваей прысьвячаю.
Люблю і я скляпенне зор,
Люблю зямлі абшар,
І роуны луг, і узгібы гор,
І шум лясны, і гвар.
Люблю жыцце, а у ім людзей
І кшталты іхніх душ,
Люблю вянкі плясьці з надзей,—
А ні поэт. — Чаму-ж?
Часамі праца у дзень кіпіць,—
Цярплю і я прыгон,—
Аж косьць аб косьць у плячу рыпіць..
Пачуеш у сэрцы звон...
Ухопіш зык, за ім другі,
За тымі больш ідуць,
Зліюцца у шых даугі-даугі
І цэлы дзень гудуць.
Загасьне дзень, іду дамоу,
Кладуся спаць, — і у ноч
Цякуць радкі зьвінючых слоу
І сон адходзіць проч.
Тагды пішу. Перад вачмі
Нясецца зданняу рой
І хтось стаіць па-за плячмі,
Здаецца, блізкі, свой.
Абыйме шыю пара рук
І кос дзявочых шоук,
Узмацніцца у сэрцы мерны стук,
А звон у душы ні змоук...
Зірну: пакой пусты, німа...
А час сьлізнуу, як вуж.
І за вакном радзее цьма...
А ні поэт...—Чаму-ж?
Бо мой прыгон глытае час,
Мне воля — рэдкі дар.
Такіх поэтау шмат у нас,
Дзе сам народ — песьняр.
Сваіх тут жменьку я сьпісау
Маркотных песьняу-дум;
Маей душы іх сам сьпевау
Па краю родным сум.
Скажу ішчэ чаго-б хацеу:
З дзявочых вуст пачуць
Хаця-б адзін мой бедны сьпеу,
Хаця-б калі нібудзь!