Сяджу я адзін у святліцы
З душою, агорнутай сумам.
Гадзіннік стары на паліцы
Ўтуруе самотлівым думам.
Усё прамінае у часе:
Няволя, самота, пакута,—
А йшчэ што у долі ў запасе?
«Дванаццаць гадзін і мінута».
Жыццё уцякае нязначна,
Па хвілечцы хвілька. Чаму ты
Не ловіш яго, неабачны?
«Дванаццаць гадзін, дзве мінуты».
Без следу, без знаку, цень ценню
Праз жыцце ідзеш у труну ты.
Якое ж найлепшае менне
Тваё, чалавеча? — «Мінуты!»