Ігнат, як заўсёды, з камандзіроўкі прыехаў нечакана. Пераступіўшы парог кватэры, ён абняў Кацярыну і прашаптаў у самае вуха:
- Паўлік дома?
Кацярына, нібы дзяўчына на спатканні, зачырванелася ад радасці. Яе сэрца забілася часцей і мацней.
- Дома, мой любы.
- Без мяне двоек не нахапаў?
- Што ты! Пяцёркі прыносіць. - Кацярына лёгенька адштурхнула Ігната і з ласкай паглядзела на яго. Ён ўзяў Кацярыну за руку. Іх пальцы перапляліся.
- Кацярына, ты мяне чакала?
Ігнат цэлы тыдзень не быў дома. Ён працаваў у невялікай прыватнай фірме, якая выпускала мэблю. Сам ён не сталярнічаў, а па даручэнню гаспадара фірмы вазіў мэблю і ў Расею, і ў Польшчу, і нават у Германію. Такая праца прыносіла ім немалыя прыбыткі. Канешне, Кацярына баялася за яго. Часта і па тэлевізары, і ў газетах паведамляюць, што на замежных дарогах банды рэкеціраў бязлітасна распраўляюцца з камерсантамі з далёкага і блізкага замежжа. Яна не сказала аб гэтым Ігнату. Яна вырашыла перавесці гаворку на іншае:
- Ігнатка, у цябе вунь якія кругі пад вачыма! Аж сінія.
- Суткі не спаў, за рулём сядзеў. Не дзіва, - сказаў Ігнат.
Яны зайшлі на кухню. Кацярына падагрэла боршч, катлеты, наліла гарбаты, тонкімі скрылікамі парэзала каўбасу, памідоры, сыр, вяндліну і паставіла на стол. Ёй хацелася, каб муж яе пахваліў.
- Еш, - прамовіла, сеўшы на табурэтку насупраць Ігната.
А Ігнат неспадзявана заявіў:
- Кацярына, сёння я зноў паеду ў камандзіроўку.
У яе ёкнула сэрца, твар спахмурнеў, радасць згінула, як гіне, дагараючы, зорка на начным небе.
- Ігнат, ты ж цэлыя суткі не спаў! Не пушчу!
Ігнат вінавата ўсміхнуўся:
- Шэф просіць. Наша мэбля ў Польшчы нарасхват.
- Няхай сам едзе, - са злосцю прамовіла Кацярына.
- Шэф не паедзе. Шэф гаспадар. А я дзве тысячы баксаў прывёз. І яшчэ гэтулькі прывязу. Паўлік дзевяць класаў канчае, у тэхнікум збіраецца паступаць. Нам грошы спатрэбяцца. - Ігнат дастаў з кішэні пачак даляраў і паклаў на стол.
Кацярына ўзяла даляры і схавала ў сумачку. На душы ў яе пацяплела. Гэтыя зялёныя купюры з выявамі амерыканскіх прэзідэнтаў іх памірылі, спынілі спрэчку, якая вось-вось магла перарасці ў сварку.
- Ігнат, вечарам на дачу мяне завязеш. Я на свежым паветры хачу пабыць.
- Добра, Кацярынка, - узрадаваўся Ігнат, што скончылася мірам.
На кухню прыйшоў Паўлік. За апошні год ён выцягнуўся, пасталеў і стаў падобны на бацьку: і гэткі ж, як у бацькі, непаслухмяны віхор на галаве, і кірпаты нос, і нават бацькава прывабая ямка на барадзе.
- Прывітанне, бацька! - Паўлік, як дарослы, падаў Ігнату руку.
Ігнат прывітаўся з сынам і пахваліў яго:
- Малайчына, Паўлік. Ад мамы чуў, што пяцёркі прыносіш.
- Стараюся, бацька, - сціпла адказаў Паўлік, а затым, пераступіўшы з нагі на нагу, дадаў: - Я сёння вечарам з сябрамі на электрычцы за горад збіраюся паехаць. Раскінем палатку, адпачнём на прыродзе. Пусціце мяне? Заўтра канікулы ў нас пачынаюцца, у школу ісці не трэба.
Ігнат паглядзеў на Кацярыну.
- Пусцім?
Кацярыне, вядома ж, не хацелася, каб сын на ноч ехаў немаведама куды, але хіба ўтрымаеш яго ў кватэры? Усё роўна настаіць на сваім. Вунь які вымахаў!
- Пусцім, - уздыхнула яна.
Зазваніў электрычны званок. Дзверы адчыніў Паўлік і ўрачыста, як на сходзе, паведаміў:
- Госця сустракайце!
У госці завітаў сусед Мікалай, які працаваў будаўніком і кожны дзень быў на падпітку. Мікалай, відаць, нутром адчуваў, калі Ігнат вернецца з камандзіроўкі. У гэты дзень ён заўжды прыходзіў да іх у кватэру, каб папрасіць на бутэльку.
Мікалай стаў у дзвярах, затуліўшы іх сабою. Ад яго несла саляркай і церпкім вінным перагарам. Кацярына адышлася далей ад яго, стала каля акна. Яна не пераносіла віннага перагару.
- Як з'ездзіў, сусед? - Мікалай ашчэрыў ва ўсмешцы шчарбаты рот. Некалькі пярэдніх зубоў яму нядаўна выбілі ў бойцы.
- Дзякаваць Богу, - паморшчыўся Ігнат.
Мікалай, як сябруку, маргнуў Ігнату.
- Нешта зарабіў, прывёз?
- Нешта прывёз, - суха адказаў Ігнат.
Кацярына дэманстратыўна адвярнулася і пачала глядзець у акно. Мікалай, як вуж, выцягнуў галаву і прашаптаў:
- На бутэльку чарнільца ё?
Ігнат рукою затуліў нос.
- Але ж і саляркай нясе ад цябе, Мікалай!
- З трактарыстам вядзёрачка салярачкі загналі. Пералівалі, абліўся я. На чарнільца ё?
- Бацька, дай яму, бо маці ад ягоных пахаў самлее, - сказаў Паўлік і пайшоў, пасмейваючыся.
Ігнат дастаў з кішэні некалькі скамечаных купюр і працягнуў іх Мікалаю.
- На, гора ты маё!
Дача знаходзілася непадалёку ад горада, за невялічкай вёсачкай, якая насіла ласкавую назву Чапялёва.
Ужо звечарэла. Кацярына ў халаціку сядзела на мяккім скураным крэсле і, уключыўшы начнік, няспешна, каб расцягнуць асалоду, чытала верш свайго любімага расейскага паэта Апанаса Фета:
На заре ты ее не буди,
На заре она сладко так спит;
Утро дышит у ней на груди,
Ярко пышет на ямках ланит.
И подушка ее горяча,
И горяч утомительный сон,
И, чернеясь, бегут на плеча
Косы лентой с обеих сторон.
За адчыненым акном цвіў бэз. Ягоны пах даносіўся ў пакой. «Гэтыя замежныя паездкі стамляюць не толькі Ігната, але і мяне. Мяне, напэўна, яшчэ больш. Што ж рабіць, каб спыніць іх, каб Ігнат заўсёды быў побач? Як у пенным віры, круціць нас жыццё», - падумала Кацярына і, заплюшчыўшы вочы, прачытала радкі, вывучаныя на памяць:
А вчера у окна ввечеру
Долго-долго сидела она
И следила по тучам игру,
Что, скользя, затевала луна.
Кацярыне здалося, што за акном штосьці глуха стукнула. Яна расплюшчыла вочы, прыслухоўваючыся, а потым устала і на дыбачках наблізілася да акна.
- Хто там? - прамовіла.
За акном было ціха-ціха. Толькі на балоце, у кустах алешніку, чуўся пошчак салаўя, а ў вёсцы пераклікаліся жанчыны.
«Здалося мне, што нехта стукнуў. Мабыць, перанервавалася я», - сама сябе супакоіла Кацярына. Яна зноў села на крэсла спінаю да акна і прачытала, з асалодай вымаўляючы кожнае слова:
И чем ярче играла луна,
И чем громче свистел соловей,
Всё бледней становилась она,
Сердце билось больней и больней.
Оттого-то на юной груди,
На ланитах так утро горит.
Не буди ж ты ее, не буди...
На заре она сладко так спит!
Бом-бом-бом - гадзіннік на сцяне прабіў адзінаццаць гадзін.
У пакоі раптам патыхнула пахам саляркі. А праз імгненне Кацярына пачула з'едлівы голас:
- Вершыкі чытаеш?
Ад неспадзеўкі яна выпусціла кнігу. Кніга ўпала на мяккі нямецкі дыван, засланы на падлозе.
Паволі, нібы ў яе быў стопудовы цяжар на плячах, Кацярына ўстала з крэсла і, павярнуўшыся, убачыла двух мужчын у масках, размаляваных перакрыжаванымі касцямі. Адзін з бандытаў быў высокі, а другі - сярэдняга росту, каржакаваты. Высокі трымаў у руцэ тоўсты кій. Ад яго несла саляркай.
- Чаго вам трэба ад мяне? - як знячэўку спалоханая птушка, крыкнула Кацярына. Яна здагадалася, што бандыты ўлезлі праз адчыненае акно.
- Баксы давай! - сыкнуў каржакаваты.
- Няма! - у роспачы ўсклікнула Кацярына. Яна яшчэ спадзявалася, што бандыты пакінуць яе, згінуць, як гінуць на світанні казачныя нячысцікі. І тады для яе ўсё гэта застанецца кашмарным сном.
- Давай. Мы не жартуем, - настойваў каржакаваты.
Кацярына падняла левую руку, махнуўшы ёю, як у казках, здараецца, махаюць ад нячысцікаў, імкнучыся пазбавіцца ад іх.
Высокі, ад якога несла саляркай, чаго яна ніяк не чакала, стукнуў ёй па руцэ кіем. Пякучы боль працяў не толькі руку, але і душу. Кацярына закрычала, а яе перабітая рука бездапаможна апусцілася.
- Цішэй, бо атрымаеш па галаве! - папярэдзіў каржакаваты.
Кацярына перастала крычаць. Яна глядзела на бандытаў і ўсхліпвала, здароваю рукою прытрымліваючы пакалечаную руку. Яна зразумела, што з ёю не жартуюць, што гэта не сон і не казка.
- Дзе даляры? - патрос кулаком каржакаваты.
Кацярына кіўнула галавою, паказаўшы.
- Там, пад дываном.
Няхай забіраюць, абы не здекаваліся, не білі. За ўсё жыццё яе ніхто і пальцам не крануў: ні бацька, ні Ігнат. Вядома, шкада Ігната. Недасыпае, круціцца, каб зарабіць на жыццё, а гэтыя ўлезлі праз акно і забяруць гатовенькае.
Каржакаваты прыўзняў край дывана і дастаў пачак даляраў.
- Ёсць!
Ягоная жудасная маска, здалося Кацярыне, злавесна ўсміхнулася.
- У мяне больш няма грошай. Вы ўсе забралі, - прагаварыла яна.
- Сядзі і не высоўвайся, - папярэдзіў каржакаваты.
Яна апусцілася на крэсла, а бандыты таропка палезлі ў адчыненае акно.
Кацярына выйшла на двор. У некаторых дачных хатках, што стаялі паабапал вузкай вулічкі, у вокнах гарэла святло.
- Людзі, дапамажыце! - на ўсю сілу закрычала яна.
Зараз да яе збягуцца суседзі-дачнікі, каб дапамагчы ў бядзе: выклічуць «хуткую дапамогу», пазвоняць у міліцыю. Магчыма, удасца затрымаць бандытаў.
- Дапамажыце, людзі! - зноў крыкнула Кацярына.
Святло ў хатках як па камандзе стала тухнуць. Кацярына зразумела, што ёй тут не дапамогуць: ніводзін з дачнікаў не выйдзе на двор, хоць расперажыся ад крыку.
Яна не асудзіла суседзяў. Магчыма, сама б зрабіла так, як і яны, калі б раптам пачула чыйсьці адчайны лямант: хуценька патушыла б святло і, адвесіўшы краёчак фіранкі, з хаты пазірала б на двор.
Яе трасло, калаціла як у ліхаманцы і ад болю, і ад страху, і ад адчаю. Тулячы да грудзей перабітую руку, яна падалася ў вёску.
У вёсцы Кацярыне дапамаглі: завялі ў хату, выклікалі «хуткую дапамогу» і напаілі нейкімі супакойваючымі лекамі.
У прыёмным пакоі бальніцы, куды Кацярыну адвезла «хуткая дапамога», дзяжурны лекар наклаў ёй на перабітую руку гіпс. Неўзабаве з'явіўся капітан міліцыі, яшчэ малады, але ўжо з сівізною ў валасах.
Выслухаўшы Кацярыну, ён пацікавіўся:
- Хто-небудзь ведаў, што вы буйную суму ў далярах павезлі на дачу?
- Напэўна, сусед з дваццатай кватэры Мікалай Пшанічны. Ён бачыў, як муж павёз мяне на дачу. А перад гэтым прыходзіў да нас, на бутэльку прасіў. Таварыш капітан, ад яго саляркай несла так, быццам ён з цыстэрны вылез!..
Капітан зірнуў на Кацярыну і падахвоціў:
- Ну, ну...
- Ад высокага бандыта таксама несла саляркай, - прамовіла Кацярына.
- А ваш сын ведаў, што вы даляры павезлі на дачу? - нечакана запытаўся капітан.
- Таварыш капітан, я сыну давяраю, як сабе! - з дакорам прагаварыла Кацярына.
Капітан ледзь прыкметна ўсміхнуўся і папрасіў:
- Распішыцеся, што згодны з тымі паказаннямі, якія я запісаў з вашых слоў.
Кацярыну пакінулі ў бальніцы. Лекар сказаў, што ёй трэба палячыць не толькі руку, але і нервы. Вельмі ж шмат яна перажыла ў гэты вечар.
Яе, так сталася, паклалі ў аднамесную палату. Усю ноч ёй сніліся кашмары: нейкія агідныя пачвары з шырока разяўленымі ратамі, чарапы з перакрыжаванымі касцямі. А раніцаю прыехаў Паўлік. Ружовашчокі, вясёлы, ён прывёз маці вялікі букет белага што снег бэзу.
- Ма, гэта табе, - сказаў Паўлік і пацалаваў яе ў шчаку.
Кацярына ўзяла букет, асцярожна паклала яго на тумбачку. На хвілінку яна забылася пра боль у пакалечанай руцэ і пра той страшны вечар.
«Як добра, што ёсць сын, які мяне любіць і шкадуе!» - усцешаная, падумала яна.
Паўлік тым часам дастаў з поліэтыленавага пакета некалькі апельсінаў, два лімоны, напітак у імпартнай упакоўцы і каробку шакаладных цукерак.
- Сынок, дзе ты ўзяў грошы, каб купіць гэтыя прысмакі? - здзівілася Кацярына.
- Ма, я, як і бацька, камерцыяй заняўся. Таму і завяліся ў мяне грошы.
У Кацярыны зашчымела на душы. Яна не хацела, каб Паўлік займаўся камерцыяй. Няхай ён будзе вучоным, інжынерам ці лекарам. Толькі не камерсантам.
- Паўлік, учора міліцыянер мяне дапытваў. Ён і табой цікавіўся.
Твар у Паўліка адразу стаў жорсткі, а вочы калючыя. Кацярына адчула, як халадок варожасці прабег у пакоі і нібы сцяной раздзяліў яе з сынам.
- Ты што яму сказала?
- Сказала, што ты любіш мяне, - усміхнулася яна сыну, стараючыся разагнаць гэты нядобры халадок.
- Ма, пачакай. Мне трэба сябру пазваніць, - прамовіў Паўлік і выйшаў з палаты.
Каля поліэтыленавага пакета, на ложку, застаўся ягоны скураны кашалёк. Кацярыніна рука міжволі пацягнулася да кашалька. Раней Кацярына ніколі не корпалася ў Паўлікавых рэчах, а сёння вырашыла праверыць, што ляжыць у кашальку. «Паўлік сказаў, што заняўся камерцыяй, што грошы ў яго завяліся. Цікава: колькі ж ён іх зарабіў?» - думала яна.
У кашальку ляжала запісная кніжка ў чырвонай вокладцы, на якой былі намаляваны перакрыжаваныя косці. Кацярына страсянулася, убачыўшы гэты малюнак. Яна хуценька разгарнула запісную кніжку і на першай старонцы прачытала напісанае вялікімі літарамі: 7-40-92. Дзіма.
«Сем-сорак - дзевяноста два - нумар Дзімавага тэлефона. Чаму ж мне Паўлік не сказаў, што ў яго ёсць сябар Дзіма? Відаць, разам з Дзімам ён ездзіў за горад», - падумала Кацярына і схавала запісную кніжку ў кашалёк.
Паўлік пайшоў дамоў, на развітанне пажадаўшы маці хутчэй выпісацца з бальніцы, а ў яе на душы было неспакойна. Яна вырашыла пазваніць Дзіму, каб праверыць, ці сапраўды яе сын адпачываў за горадам.
Тэлефонны аппарат знаходзіўся побач з яе палатай. Кацярына падняла тэлефонную трубку і набрала нумар 7-40-92.
- Алё! - пачуўся ў трубцы юначы басок.
Кацярына набрала ў грудзі паветра і выдыхнула:
- Добры дзень. Вас зваць Дзіма?
- Ага, - упэўнена данеслася ў адказ.
- Дзіма, вам звоніць Паўлікава мама. Скажыце, Дзіма, Паўлік разам з вамі быў за горадам?
- Быў. А што тут такога? Мы някепска адпачылі. Цэлую ноч пад гітару спявалі.
Не развітаўшыся з Дзімам, Кацярына паклала тэлефонную трубку. Яе шчокі гарэлі агнём, а на вочы навярнуліся слёзы. Паўлік сказаў праўду, а яна яму не паверыла, убачыўшы перакрыжаваныя косці на запісной кніжцы. Ну й што? Цяпер падлеткі і не такое малююць. Канешне, Дзіма паведаміць Паўліку аб тым, што яна званіла. Што скажа яна сыну, як гляне яму ў вочы?
Каля Кацярыны прыпынілася працэдурная медсястра.
- Вы плачаце? Вам баліць?
- Баліць, - апусціўшы галаву, прамовіла Кацярына.
Кацярына ляжала на ложку. Успомніліся словы з верша Апанаса Фета, які яна чытала пад вясёлы спеў салоўкі:
На заре ты ее не буди,
На заре она сладко так спит;
Утро дышит у ней на груди...
Як хочацца заснуць, каб ні аб чым не думаць, не цвяліць сваю душу!
Дзверы раптам адчыніліся, і ў палату, як віхор, уляцеў Ігнат. Кацярына прыўзнялася на ложку.
- Ты-ы?..
Ігнат падскочыў да яе, стаў на калені і пацалаваў пакалечаную бандытам руку. Кацярына заплакала. Тое пякучае і горкае, што было на яе душы, прарвалася слязамі. Двума горкімі ручайкамі слёзы бесперапынна цяклі па шчоках.
- Кацярынка мая любая! - прашаптаў Ігнат.
- Ты з-за мяжы прыехаў? - праз слёзы прагаварыла Кацярына.
Ігнат шчакою пацёрся аб яе здаровую руку.
- Не. Палякі нас на мяжы сустрэлі і мэблю забралі.
Кацярына прыкусіла прыпухлую ад бясконцага болю губу.
- Я нічога не разумею, Ігнат.
- Кацярынка, не бядуй, што грошы прапалі. Грошы можна зарабіць, калі маеш галаву на плячах. - Ігнат дастаў з кішэні пачак даляраў. - Я яшчэ дзве тысячы табе прывёз.
Кацярына адхіснулася.
- Не хачу!
Ігнат схаваў даляры ў кішэню.
- Кацярынка, я цэлы тыдзень буду дома! Заўтра прыеду на машыне і забяру з бальніцы. Лекар абяцаў, што цябе заўтра выпішуць. Цэлы тыдзень будзем разам!
На заре ты ее не буди,
На заре она сладко так спит;
Утро дышит у ней на груди,
Ярко пышет на ямках ланит, -
у задуменні прамовіла Кацярына.
Ігнат, прытуліўшыся да яе, прашаптаў:
И подушка ее горяча,
И горяч утомительный сон,
И, чернеясь, бегут на плеча
Косы лентой с обеих сторон.
Паўлік пазваніў ёй.
- Ма, навошта ты да Дзімы званіла? - паўшчуваў ён.
У Кацярыны адлягло ад сэрца. Сын не злуецца на яе, дараваў.
- Не ведаю, - сказала яна.
- Ма, мы сёння зноў на электрычцы паедзем за горад. Пусціш, ма?
- Сынок, можа, дома з бацькам пабудзеш? - нясмела запярэчыла яна.
- Ма, мы ўжо дамовіліся.
«Яны дамовіліся. Без мяне», - падумала Кацярына і, апусціўшы галаву, прагаварыла:
- Едзьце, сынок.
Вечарам у палату ўваліўся Мікалай. Ад яго несла вінным перагарам. Паглядзеўшы на Кацярыніну загіпсаваную руку, ён паківаў галавою:
- Пацярпелі вы, Кацярына Іванаўна, як і я пацярпеў з-за вас.
Кацярына нахмурыла чорныя бровы.
- Хіба і ў вас рука пакалечаная?
- Душа пакалечаная, Кацярына Іванаўна, - прыцмокнуў языком Мікалай. - Сёння я быў на прыёме ў капітана міліцыі. За краты абяцаў пасадзіць мяне. Вы, Кацярына Іванаўна, сказалі яму, што я наводчык і налётчык. Я п'яніца, так, але не наводчык і не налётчык. Грэх на душу вы ўзялі. Непрыгожа, Кацярына Іванаўна.
Кацярына адчыніла тумбачку, схапіла грошы, якія пакінуў ёй Ігнат, і працягнула іх Мікалаю.
- Бяры!
Мікалай зашчаміў грошы ў жмені і задам, шчэрачы ва ўсмешцы шчарбаты рот, выйшаў з палаты.
Кацярына ніцма лягла на падушку і заплюшчыла вочы. Ёй прысніўся Ігнат. Твар у яго быў сумны-сумны. Працягнуўшы рукі, ён паціху звярнуўся да яе:
- Кацярынка, дапамажы мне! Дапамажы!
Кацярына павярнулася і ўстала з ложка. Божа, чаму такія мройныя сны ёй сняцца? Чаму так цяжка і трывожна на душы? Здаецца, нейкі мулкі камень ляжыць там, не дае спакойна дыхнуць.
Яна глянула на гадзіннік: стрэлкі паказвалі палову адзінаццатай. Хутка будзе адзінаццаць гадзін вечара. Учора ў адзінаццаць гадзін вечара на яе напалі бандыты, а перад гэтым Ігнат прывёз дзве тысячы даляраў; Паўлік папрасіўся, каб адпусціла за горад. Сёння Ігнат таксама прывёз дзве тысячы даляраў, і Паўлік папрасіўся, каб адпусціла за горад.
- Божа, дапамажы! - усклікнула Кацярына і, насунуўшы на босыя ногі тапкі, як была, у трыко, кінулася на двор.
Каля бальніцы стаяла таксі. Кацярына адчыніла дзверцы, села на пярэдняе сядзенне каля таксіста, якому было гадоў пяцьдзесят, не меней, і, назваўшы свой адрас, загадала:
- Хутчэй!
- Зразумела, - прамовіў таксіст і націснуў на газ.
Машына ляцела па вячэрнім горадзе. Кацярына сядзела, напружыўшыся, узіраючыся ўперад. Яна павінна паспець да адзінаццаці гадзін. Каб дапамагчы Ігнату. Адна паваротка, другая... Вось і іхні дом. Яна выскачыла з машыны і пабегла ў пад'езд.
- А грошы? - закрычаў таксіст.
Каля іхніх дзвярэй стаялі двое ў масках, размаляваных касцямі: высокі і каржакаваты. Высокі трымаў у руцэ тоўсты кій. Яны не бачылі яе. Каржакаваты націснуў на кнопку і пазваніў у дзверы.
Кацярына закрычала з усёй сілы, як крычала ў дачным пасёлку, клічучы на дапамогу:
- Ігна-ат!
Бандыты павярнуліся і сталі спускацца ўніз. Каржакаваты пхнуў яе ў грудзі. Яна балюча выцялася аб парэнчы.
Адчыніліся дзверы, і на парозе паказаўся Ігнат.
- Ігнат, тут бандыты! - усклікнула яна.
Ігнат затупацеў уніз па прыступках. Пачуўся чыйсьці крык, потым нейкі стук... Кацярына стаяла спалатнелая. Неўзабаве яна ўбачыла Ігната і таксіста, якія вялі пад рукі высокага бандыта.
- Я яго злавіў. Ад мяне не ўцячэ, - пахваліўся таксіст.
Ігнат сарваў з галавы бандыта размаляваную маску. Кацярына ўбачыла юначы твар з рэдкімі вусікамі.
- Малако на губах не абсохла, а маску на галаву надзеў! - Перад самым носам бандыта-падлетка патрос кулаком таксіст.
- У міліцыю пазваню. Там з ім разбяруцца, - сказаў Ігнат.
Падлетак вачыма прасвідраваў Кацярыну.
- Я - Дзіма. Вы сёння са мной размаўлялі па тэлефоне. Я вам не раю званіць у міліцыю: ваш Паўлік наводчык.
- Паўлік? Ад цябе ж учора саляркай несла! - усклікнуў Ігнат.
- Я кашулю саляркай абліў, каб вы падумалі, што ваш сусед Мікалай на дачу наведаўся. Паўлік нам ўсё расказаў.
- Я пазваніў бы ў міліцыю, - не стрываў таксіст.
Кацярына змахнула з вачэй дзве буйныя слязіны.
- Адпусціце яго і нікому пра гэта на кажыце. Як маці вас прашу.