Цемру страсаючы, ззяе
Дзень, што да сонца заве.
Белае пер’е губляе
Белая птушка завей.
Неба —
бяздоннем глыбокім.
Радужны сонца залом.
Белая птушка здалёку
Белым махае крылом.
Быццам бы ў снежную далеч
Клёкатам кліча мяне.
З горкай усмешкай і жалем
З вуснаў зрываецца «не».
З месячных ніцяў саткана
Поўначы срэбная муць.
Сопак панурыя здані
Пільна мяне сцерагуць.
І, схамянуўшыся раптам,
Шпарка бягу да акна.
Бачу, праз шыбіны-краты
Свеціцца
кропка адна.
Гэта прымроіўся захад,
Родных мясцін краявід.
Даўні адкінуўшы закід,
Ім прысягаю ў любві.
Хмаркі не стомяцца гушкаць
Месяца срэбны чаўнок.
Сніцца мне: Белая птушка
Крыллем махае здалёк...
1945