Ты мне не вер, хоць я не ашуканец,—
Я і дагэтуль веру ў міражы,
Дзе ні канца, ні краю, ні мяжы,
Дзе на шчацэ зямлі — ружовы глянец.
Ты вер у верш. У ім душа не зманіць,
Хоць і шыбуе крута ў віражы,
Пакуль яе крытычныя мужы
Не скуляць з тых паветраных лунанняў.
Няхай былое — сон, гульня вясёлак,
Ды толькі бачу ў тым ружовым сне,
Як пралятае бліскавічны сколак,
Што ты аднойчы падарыла мне...
Звяжу праявы тыя ў сотню столак,
Што так нядбала раскідаў раней.