Расталі праменні заходу,
І ноч апусціла свой полаг,
Сатканы з бясконцых сузор’яў
Таемнай рукою быцця.
Нястомны рамантык-бадзяга,
Мой друг летуценнік-геолаг
Бяседу вядзе, а навокал
Ядлоўцу кусты шалясцяць.
Далёкім няясным абрысам
На захадзе высяцца сопкі,
Над імі халодныя зоры
Праходзяць адвечны свой шлях.
Мы ловім крылатыя словы,
А там, над лагчынаю топкай,
Разбуджаны зверам прыблудным,
Лятае спалоханы птах.
Бывалы разведчык-шукальнік,
Ён ведаў цану вандраванняў,
Высокую радасць знаходак,
Тайгі неабдымны прастор;
Гаворыць — і з пены туманаў,
Як цені забытых паданняў,
Выходзяць адважныя людзі —
Героі цяснінаў і гор...
У кожным абломку пароды
Чытаў ён разгадкі прыроды,
Капаўся ў размывах далінных,
Браў пробы ў праселінах скал;
Збіраў залатыя пясчынкі,
Багаццяў шукаў для народа,
Спускаўся ў глыбокія шахты,
Дзе ў кварцы пабліскваў метал.
І вось перад намі ўставалі
Заместа пустэльных ускраін
У бляску агнёў электрычных,
У дзіўнай красе гарады,
І беглі па нашым далёкім,
Калісьці закінутым краі
З Масквы на далёкую Поўнач
Імклівай хадой паязды.
Мы бачылі лініі вуліц,
Дамы, і тэатры, і школы;
Адолеўшы клімат суровы,
Квітнелі густыя сады,
І людзі адважнага роду
Выходзілі з шахт і са штолен,
У скарбніцу маці-радзімы
Прыносілі працы плады.
І там, дзе па водмелях рэчак
Блукаў адзінокі старацель,
Шукаў выпадковага шчасця,
Няўдачы свае клянучы,
У новым, залітым агнямі,
Прасторным шахцёрскім палацы
З хлапцамі гарняцкаю славай
Дзяліліся барадачы...
...Срабрыстай істужкай на ўсходзе
Світанне нясмела ўставала,
Дыханне кароткага лета
Кранала сваім халадком...
Мы ведалі, кожны па-свойму,
Што свет наш збудован трывала,
Што шляхам, хаця і нялёгкім,
Мы цвёрда да шчасця ідзём.
Быць можа, наіўныя ў марах,
Спляталі мы ў некалькі столак
Прыгожую выдумку казкі
З суроваю праўдай жыцця?!
Няхай сабе! Мару, якую
Раскрыў нам рамантык-геолаг,
Не мы, дык другія такія ж
За нас давядуць да канца!
1947