З галавой акунуся я
ў водар лясоў смаляны,
У спакой падвячорны —
настой расквітнеўшай вясны!
Чуткім слыхам адчую,
як звоніць крыштальны струмень
Той празрыстай крынічкі,
што схована лозамі ў цень.
Прывітаю ўрачыстасць вясёлак
і сонечных дзён,
Вогкі подых раллі,
свежаўзнятых яе баразён!
Я ад гор снегавых,
ад ахоцкіх крутых берагоў
Асцярожна прынёс
неўтаймоўнага сэрца любоў.
Для цябе аднае
я душы падарунак збярог,
Перайшоўшы праз рэк перакаты
і ростань дарог.
Я іду паміж яблынь
тваіх ружа-белых садоў,
Па шырокіх праспектах
тваіх маладых гарадоў.
Я вітаю
наступнага дня зіхатлівы усход,
Летуценняў высокіх
да неба нястрымны палёт!
Лёгкі поступ вятроў
і святло ад усмешкі тваёй,
Салаўіную песню
і сэрца свайго неспакой,
І шуканняў трывогі,
дзе мэта здалёку відна:
Зыркі позірк у глыб
залатога азёрнага дна...
Я пакораны ўладай тваёй,
чараўніца вясна,
Першым буйным дажджом,
першым грукатам перуна,
Першым коласам жыта
і першым птушыным гняздом,
Першым пахам смалы,
што прынёс свежазрублены дом.
Я паўсвету прайшоў
па далёкіх суровых краях,
Лепш цябе не знайшоў,
дарагая Айчына мая!
Я гарачыя словы
у песенны сплаў пераллю,
Закаханы навекі
ў тваю маладую зямлю!
1956