У гэтую ноч бяззорную, сівую
Вятры зімы распачалі грызню...
Я па табе сягоння не сумую,
Цябе чакаць не буду ўпершыню.
Узлёт задум маіх імклівых, вышай
Тых стромых гор, што падзялілі нас.
З далёкіх даляў зноў і зноў ты пішаш,
Што прамінуў даўно чакання час...
А свет увесь — як снежная пустыня,
Мятуць снягі, схаваўся ў норы звер...
Вось дзверы рыпнулі, і раптам з белай
стыні
Ліст ад цябе ізноў нясе кур’ер.
Зноў бісер літар б’е па сэрцы шротам,
Дакор ірве на часткі цішыню...
Я прымірыўся сёння з адзінотай,
Цябе чакаць не буду ўпершыню.
1946