А мне, на жаль, за шэсцьдзесят,
Хаджу ўжо болей асцярожна.
Хаця й румяніцца закат,
З усходам параўнаць не можна.
Паўвека будаваў свой свет,
Для спраў не ведаў асцярогі. ...
Сяджу на прызбе, сівы дзед,
Каля бацькоўскага парога.
І нейкі хісткі змрок тугі
Плыве пад месяцам рагатым.
Ля Нёмна шэрыя стагі
Салодкай цішынёй абняты.
Не чутны птушак галасы,
Адна адной міргаюць зоры.
Тчэ месяц з зорак паясы
І іх вывешвае над борам.
Гатовы прасядзець да дня
Я ў тумановым ціхім дыме,
Пакуль ізноў не зазвіняць
Бярозы лісцямі сваімі.
За хараство пражытых дзён,
За тое, як цяпер жывецца,
Табе, зямля мая, паклон,
Падзяка ад душы і сэрца.