А мне ўсё часу не хапала,
Як сена для таго каня.
Душа садзіла, сэрца жала,
А мне было ўсё мала дня.
Хоць накасіў я шмат пракосаў,
Але не ўсе у копы згроб.
...Забыў хадзіць па травах босым,
Не ружы нюхаю, а кроп.
Ды што было, таго не будзе,
Складаць не мне цяпер стагі.
Над рэчкамі ў маторным гудзе
Унукі росцяць мурагі.
На іх уся мая надзея,
Што я не змог — ім давяршыць,
Каб справы нашы, нашы дзеі
Змаглі ў наступным жыць і жыць.
Яшчэ ў душы жаданняў многа,
І на планеце я не госць,
За родным бацькавым парогам,
Шляхі ў жыццё, па маладосць.
Свой час цяпер не разбазару,
Яго пад старасць я прыпас.
Радкамі разганю я хмары,
Што засцілі той даўні час.