А мне здалося, што усё мінула,
Забылася, бур’янам зарасло,
А тут у сэрца раніца дыхнула,
І ўсё былое раптам ажыло.
І ўсе твае трывогі і няўдачы
Цяпер душу не гэтак закрануць,
Па-іншаму гатоў ты іх адзначыць,
У іншае адзенне апрануць.
І будзеш то дзівіцца, то смяяцца,
То наракаць часамі на сябе,
Што ты не змог, як трэба, разабрацца
У нечым добрым ці ў пустой жальбе.
Ці трэба наракаць?
Відаць, не варта,
Мінуламу не стаўлю я адзнак.
Каму з нас выпала якая карта,
Цяпер ужо не зменіш аніяк.
Таму не буду варушыць вуголле,
Душу праполваць ад падзей былых,
Старыя раны кратаць новым болем,
Калі ў гадах пражытых ён прыціх.