Абманулі мяне прадчуванні,
Не збыліся ружовыя сны.
Адцвіло, дагарэла каханне
Нечакана ў закутку лясным.
Я ж бярог яго, думаў, навечна
Хопіць песень і казачных дзіў.
Ды патух аганёк той сардэчны,
Ціхі смутак ўва мне нарадзіў.
Я не следчы. Шукаць вінаватых
Я не буду. Не буду тужыць.
Чым жа рану на сэрцы залатаць,
Горкі боль на душы заглушыць?
Далікатная цацка — пачуцці
І каханне, як майскі той цвет,
Бушавалі, шумелі ў закуцці
І пагаслі, што ўспышкі ракет.
Шлях жыццёвы — адны летуценні.
Сёння ноч, заўтра радасны дзень.
Дзякуй шчасцю за слодыч імгнення,
За красу неўміручых надзей.
Прадчуванням не буду я верыць,
Спадзяванні ў душы берагчы.
Буду я ад самотнасці дзверы
Замыкаць на надзеяў ключы.