Агеньчык вачэй не тушу,
Плачу за прыемнасць дабром.
Заходзь, калі ласка, ў душу,
Нібыта ў свой дом.
Тут радасці мала было,
Але не лілося і слёз.
Гарнуў я да сэрца цяпло
І песні бяроз.
Спявалі завеі не раз,
Ігралі на скрыпках вятры.
Вясна! Мною пройдзены час
З душы не сатры.
Не крыўджуся я на гады,
Не попел яны і не дым,
Свае ўсе займаюць рады
У сэрцы маім.
Не цесна ім будзе ў мяне.
Той лепшы, той горшы крыху.
Усё я — і радасць і гнеў —
Сабраў пад страху.
Я вернасць радзіме пранёс
Праз буры і ўсе перуны.
Паклон табе, вогненны лёс
І слодыч вясны.