Бывалі ночы і такія дні,
Што перабыць іх не было надзеі.
Бо так душу абпальвалі агні,
Што нават думкі ў сэрцы халадзелі.
На ўцеху, дзён такіх пражыў няшмат,
Іх час да восені маёй згрувасціў,
Сабраў, як вецер лісце ў лістапад,
Каб хоць крыху маё азмрочыць шчасце.
Але агонь жыццёвы не патух,
А падыміў крыху, крыху пачадзіў.
Я перамог нашэсце злосных скрух,
І сонца зноў на покуце ва ўладзе.
Няхай пацешацца вятры крыху,
Вясна надыдзе ўслед за непагодай,
Пакліча зноў пад зорную страху
У новыя маршруты і паходы.
Калі ж ўваб’ецца ўсё-такі бяда,
Перабярэ і жылы ўсе і косці,
Ну што ж, пачухайся, ў тваіх гадах
Яно бывае. То ж не ў маладосці.
Як чалавека ні кідае лёс,
Што прыпадзе на долю — перабудзе.
Не ўсе, відаць, я мары перарос,
І шмат наперадзе звычайных будзе.