Хіба можна мне шклянкай вады
Патушыць тое вогнішча ў сэрцы,
Што раздзьмухалі смела гады,
Калі полымя к выйсцю імкнецца?
І калі ўжо з маленства гарыць
Той агонь непагасным пажарам,
Дык яго і не варта тушыць,
Хай цяплом сагравае ён мары.
Тых пачуццяў, што ўжо адцвілі,
Тых надзей, што згубіліся ў травах,
Я насенне не сею на беднай зямлі,
Не кашу на душы я атаву.
Я хачу паўзрываць дзірваны,
Папаліць рэшткі хламу і друзу,
Каб саюз маіх год і вясны
Быў сапраўдным сяброўскім саюзам.
Нас удалеч і клічуць, і вабяць агні.
Ах, як недзе там светла і гожа!
Ты імкніся туды, дагані
Яснату, абудзі бездарожжа.
Мне не трэба ніякай вады,
Хай гарыць тое вогнішча ў сэрцы,
Што раздзьмухалі смела гады,
Няхай полымя з сэрца праб’ецца.