Дарог патаптаў я нямала,
Іх, пэўна б, хапіла на трох.
Жыццё мяне часта кідала
У край небяспек і трывог.
Куп’ё мне было за падушку,
За коўдру асенні туман.
Шукаў сваю сінюю птушку
На ўлонні лясных я палян.
Куток абжываў не абжыты,
Сяброў я не ўводзіў у зман.
Не з каменю ж быў я адліты,
Хапала балючак і ран.
Не слаў на жыццё я даносаў,
Аднолькавы чорт мне і бог.
Лячыўся у траваў і росаў,
З сваіх не сыходзіў дарог.
Дарог патаптаў я нямала,
З дарог тых шмат песень збярог,
Што сэрца маё захавала
Пра край небяспек і трывог.