Галоўнае было — прывыкнуць.
І прывыкаў я пакрысе
К птушынаму на небе крыку,
К халоднай восеньскай расе.
Хоць сэрцу і было тужліва
І непагодліва крыху,
Свае надзеі палахліва
Не гнаў пад цёплую страху.
Заўсёды рады зменам часу,
Бо адчуваеш, як жывеш.
Адразу розніцу, акрасу
Між месяцамі пазнаеш.
І прывыкаеш, прывыкаеш
Цярпець і белы нават верш.
Не толькі казачнаму Маю,
Пашану Снежню аддаеш.
Таму праслаў, прырода, працу,
Законы ўстанаві свае.
Няхай у час дажджы дажджацца,
А сонца ходзіць па жніве.
Адно заўжды крыху журботна,
Ды выйсця іншага няма,
Праводзіць птушак пералётных
У вырай ад цябе, зіма.