Гарэла сонца за акном,
Дзесь выскалялася няўдача.
Хадзіла хата хадуном
То з рогату,
То з плачу.
Нічога ў гэтым не было
Ні вельмі добрага,
Ні злога.
У хату я сяліў цяпло,
Гнаў гора ад свайго парога.
Не так праходзіла жыццё,
Як абяцалі сэрцу мары.
То тухнуў,
То гарэў касцёр,
То светла скрозь, то вокал хмары.
Не раз патыліцу я шкроб,
Не раз было мне не да смеху,
Вёў бой з натоўпамі хвароб,
З няшчасцем розным і няўцехай.
Бяду я аб’язджаў канём,
Набыў сабе на ўцеху жарты.
Ну, памяркуйце, што б мой дом
Без гэтага ўсяго быў варты!
Вось так, кажу, мы і жывём,
І жыць не ўмею я іначай.
Калі спяваецца — пяём,
Але перад бядой не скачам.